Deze korte vertelling is vooral een persoonlijke impressie op basis van eigen ervaringen [tot 1983], en van gesprekken met hen die de Bijenkorf gedurende lange tijd van binnenuit erg goed hebben gekend en van een scala aan publicaties. Deze tekst zou kunnen dienen als basis voor een meer doorwrocht verhaal; een grotere pretentie heeft het niet. Kan ook niet. Een behoorlijk aantal oud-Bijenkorvers heeft een eerdere versie van dit epistel gelezen. Dat waren overigens mensen die op het moment van schrijven [2015] de leeftijd van 65 jaar waren gepasseerd, meestal zelfs ruimschoots. Veruit de meesten herkenden zich goed in de beschreven karakterschets van ‘de Bijenkorfcultuur’; een enkeling vond het stuk ‘te romantisch’, met te weinig oog voor de rauwere kanten die de Bijenkorf zeker ook gekend heeft. Eén ding staat vast, van mogelijke veranderingen in de bedrijfscultuur na 2004 a.g.v. de overname van het bedrijf door amerikaanse ‘private investors’ heb ik helaas geen weet. Maar ben daar overigens reuze nieuwsgierig naar. Evenals naar de cultuur die er nu onder leiding van het familiebedrijf Selfridges aan de orde is.