Voor warenhuizen was deze nieuwe systematiek destijds een wereldprimeur. Inkopers moesten zorgen voor goede verpakkingseenheden, die weer in de normbakken pasten. Ook het hangend vervoer werd drastisch geautomatiseerd, wat het transport aanzienlijk efficiënter maakte. Het gebouw was niet bedoeld als architectonisch hoogstandje, maar als onderdak voor een uitgekiend geautomatiseerd intern goederenproces, bedacht achter de tekentafel en via fysieke proeven uitgetest. Ook de IT-systemen waren state of the art: de toepassing van realtime en online werd ingevoerd om ervoor te zorgen dat de inkoop, die immers ver verwijderd zat van het Distributiecentrum, de beschikking kreeg over snelle en up-to-date informatie. Meer dan vijftig procent van de door de leveranciers geleverde goederen was niet conform de bestelling, waardoor herverdeling van aantallen, maten en kleuren per filiaal herberekend moest worden en onmiddellijk nieuwe paklijsten voor de filialen nodig waren. Voor de goederen die centraal werden opgeslagen moesten per dag aanvullingen mogelijk zijn. En de computer moest in staat zijn de ingebracht informatie onmiddellijk te controleren, waardoor de kans op foutieve verwerking tot een minimum werd beperkt.